Me & Me

باز هم اینجا... خانه ی من... خانه ی دیرینه ام که تنها غمخوارم بوده است... راستش دوست ندارم همیشه غمگین بنویسم. دوست ندارم فقط از درد ها بنویسم در حالی که اطرافم پر است از اتفاق های خوب .اما باید نوشت... از غم ها ... تا شاید وقتی گاه گاهی به ورق های زندگی ام گذری داشتم از یاد نبرم روزهایم را... غمگین و شادش مهم نیست... باید درکش کنم و کنار بیایم...

بغض و تنهایی هم بخشی از زندگیست... بیشتر از هرکس و هرچیز دلم میخواهد روزانه هایم را اینجا بگذرانم و فقط با خانه ی رویایی ام در میان بگذارم... هرکس به اینجا سر بزند قدمش به روی چشم...

اما ما را چه به خواننده ی درد های چرت و پرت همیشگی.... روز دختر است... خنده ام میگیرد گاهی از اینهمه اهمیتی که برایمان قایل شده اند .. خنده ام میگیرد...

راستش ما عادت نداریم روزی به ناممان ثبت شود... به قول دوستی کمی به ما امنیت بدهید ، آن وقت هر روزمان روز دختر میشود! 

پ.ن : شاید دیگر آدم قبلی نباشم ، اما "من"  همیشه با من است... "من" عزیزم ممنون از همیشه بودنت

"من" دارد بیست سالگی را پشت سر میگذارد به زودی ... مبارکت باشد . 

Dreams......